Równo 100 lat temu podczas pamiętnych listopadowych dni 1918 r. Ignacy Mizikowski rozbrajał oddziały Niemców w Zakroczymiu i Pomiechówku, miał także rozkaz, by dotrzeć do Płońska, ale wówczas przybyli wysłannicy z wiadomością, że Niemcy już zostali rozbrojeni.

Po krótkim oddechu wolności nadszedł rok 1920. Legionista Piłsudskiego znów stanął na wezwanie Wodza. Kiedy wrócił z wojny polsko-bolszewickiej, podjął codzienne zajęcia: pracę w młynie i opiekę nad ukochaną pasieką. Właśnie tej pasji zawdzięczał Ignacy nawiązanie bliskich relacji z rodziną Piłsudskiego. – Latem 1922 r. do domu dziadków przyszła jakaś pani z dwiema małymi dziewczynkami – Jadwiga Mizikowska-Barbulant przywołuje rodzinne wspomnienia. – Pytała o pszczelarza Ignacego i prosiła, by zgłosił się do niej w sprawie założenia pasieki. Dziadek zapytał, do kogo ma się zgłosić mój ojciec, a wówczas nieznajoma przedstawiła się jako Aleksandra Piłsudska. Dziadek poderwał się, by powitać godnie tak niezwykłego gościa. Zaraz w ogrodzie naszykował poczęstunek złożony z miodu, swojskiego chleba i owoców: jagód i malin. Potem pobiegł do sąsiada, też żołnierza z 1920 r., by przygotować furmankę dla zdrożonych podróżnych.

Ignacy Mizikowski opiekował się pasieką Marszałka w ogrodzie dworku „Milusin” aż do 1939 r. Nieraz spotykał Piłsudskiego w ogrodzie, najczęściej jednak przebywał z Marszałkową, którą uczył pszczelarstwa. Robił dla niej nowe ule i poprawiał uszkodzone, zawsze razem zaglądali do pszczół. Wdzięczna żona Marszałka nie zapominała o wiernym pszczelarzu: gdy brał ślub, otrzymał do Piłsudskich piękny, ręcznie malowany serwis do kawy z fabryki w Chodzieży. Do dziś zajmuje on honorowe miejsce w domu pani Jadwigi. Aleksandra Piłsudska ułatwiła mu też uzyskanie pracy w młynie wojskowym przy ul. Jagiellońskiej w Warszawie.