O kolejnym obiekcie uczuć dowiadujemy się z listu napisanego w Warszawie 28 marca 1845 roku. Zygmunt po spotkaniu z ojcem Augusta napisał: Ojca Twego zawczoraj widziałem; doskonale wygląda — utył; 24 godzin tylko bawił, nie myśli teraz się wierzeniczyć, owszem w lecie czeka na Ciebie tu. Mówiłem mu, że może ze mną powędrujesz do Wiednia. Rad był temu zamysłowi; o pannie C. mu wspomniałem — nie mówił ni czarno, ni biało. Woli Bożej po staropolsku Cię polecał pod tym względem. 10 kwietnia, z Warszawy,  informował przyjaciela: panna C. po grecku znaczy spiralną, ukochaną linią przez Ciebie, wzdycha do Twego hypotetycznego przybycia. Prawdopodobnie ta sama osoba pojawia się w liście z Wiednia  4 maja, jako panna K. Eliza precz mi pisze o pannie K., która wciąż wspomina Ciebie i namawia mnie Eliza, bym koniecznie wmówił w Ciebie, byś przyjechał do Warszawy. Patrz! wyszedłem na pana Foy, negociateur en mariaże[pośrednika w małżeństwie], ale nie mogę dodać renseigne sur demoiselles, ayant juigu’a deux millions et plus [informacji o pannach posiadających do dwóch milionów i więcej]. Opisuje ją Eliza z wielkimi pochwały — rozum znamienity, a pretensyjności nic — itd., itd. Znów relata refero: „panna wcale rozgarnięty ma umysł, wiele cierpiała — wytrzymała, dobra, cierpliwa, hoża, ładna, do żadnych wykwintności nie przyzwyczajona, wiele czytała i czytać lubi, piękne ma ułożenie,  elle est charmante en un mot [jednym słowem czarująca]. Mówi o Auguście, że od pierwszego widzenia wydał się jej un etre superieur [istotą wyższą] i wraził się mocno w jej pamięć. Powiedz Augustowi, że nie ma trwalszego i szczerszego przyjaciela nad  kobietę, gdy raz przyjacielem się stanie.” Otom wypisał cytację z listu Elizy. Przestrzega też w nim przyjaciela przed samotnością: pamiętaj Auguście, że nadejdą dni, w których serce Twoje szukać będzie serca na ziemi, a w których już może mojego nie będzie przy Tobie ni z  bliska, ni z daleka: już pękło ono i gdzieś rozsypało się w trumnie, a Ty jeszcze żyjesz, a żyjesz śród gorzkności wielu — samotnyś — patrzysz z bólem na dziejące się okropności, gardzisz w rozumie swym głupstwami niepojmujących celu, kędy idą, a ku któremu najdłuższą i najkrzywszą drogę obrali. W sercu zaś swym cierpisz, cierpisz ogromnie. Także 24 maja z Nicei ewidentnie rekomendują ją: Pisałem do Ciebie z Wiednia o pannie K. — pojedź, pojedź do Elizy! wierz mi, Auguście, ja mam instynkt dobry dla tych, których ukochałem! Zaufaj instynktowi memu. Sercem wącham przyszłość. Ostatni raz pojawiła się w liście z 23 stycznia 1846 roku. Tym razem też nic z tego nie wyszło, wobec braku możliwości identyfikacji nie można określić dalszych losów tej panny.

Raczej nie jest to osoba wymieniona przez Elizę w liście do Aleksandry Potockiej, Nicea 28 czerwca 1846 roku. Myślę, że Cieszkowski byłby skłonny pójść w stroną Cecylii, jej i jej ręki, ale jest nieśmiały i potrzebuje zachęty. Urodzona w 1831 roku Cecylia Zamoyska, z czasem żona Jerzego Lubomirskiego innego z przyjaciół Zygmunta w pierwszej chwili wydaje się trochę zbyt młoda. Z drugiej strony pamiętajmy, co Eliza Krasińska napisała do Zofii Potockiej przed ślubem Augusta z Heleną: A Ty co powiesz, moja Cioteczko, o naszym łotrzyku i don Juanie Cieszkotin – żeni się! …poślubia młodą dziewczynę!!! Swoją 16 czy 17-letnią kuzynkę!!!!!!