W grudniu zawsze wracam myślami do wyjątkowego spotkania sprzed lat z pewną mieszkanką Wielkopolski, która przyjechała do Mrozów specjalnie po to, by choć raz zobaczyć okolice, które w pamięci jej ojca zawsze wywoływały płacz. Ten płacz szczególnie nasilał się w okresie Świąt Bożego Narodzenia. Wspominała, że nigdy jej rodzinie nie udało się dokończyć kolacji wigilijnej w spokoju. Ojciec wstawał od stołu w milczeniu i zamykał się sam w innym pokoju. Reszta rodziny w milczeniu spędzała resztę wieczoru słuchając, jak ojciec płacze. Jak możemy się domyśleć, ta pani nie oczekiwała z radością na Święta Bożego Narodzenia. Świąteczny czas wiązał się ze smutną opowieścią o Mrozach. Kiedy jej ojciec umarł postanowiła przyjechać do Mrozów, aby w symboliczny sposób pożegnać się ze złymi wspomnieniami ojca. Jakaż była zaskoczona tym, co zobaczyła wysiadając na stacji Mrozy. Spodziewał się ujrzeć złowrogie krajobrazy a tymczasem ujrzała całkiem przyjemną, ciekawą miejscowość.

Dzięki tej pani pierwszy raz usłyszałam o przesiedleniach z Wielkopolski na nasze tereny w grudniu 1939 r. Szkoda, gdyż powinnam o tym usłyszeć już w szkole podstawowej, zamiast wkuwać daty i niewiele mówiące mi wtedy nazwiska.