Musiałem znaleźć coś takiego, co by w krótkim czasie zwróciło na mnie uwagę niewiernej. I wtedy właśnie zacząłem słuchać uważnie księdza dziekana z Kałuszyna, który w mrozowskiej szkole nauczał religii. Był to ksiądz światowy, nie domorosły, przez dwa lata studiował w Rzymie, podróżował po całej Europie. Był to człowiek najbardziej wykształcony i inteligentny ze wszystkich moich nauczycieli. Miał niezwykły dar wymowy i pięknie opowiadał dramatyczne zdarzenia z historii kościoła albo też swoje własne przygody z podróży. Słuchałem go pewnie z otwartymi ustami, bo zwrócił na mnie uwagę. Wiedział, że po skończeniu szkoły powszechnej chcę się uczyć dalej, że nauka przychodzi mi łatwo. Zaczął mnie namawiać, abym poszedł do biskupiego gimnazjum w Siedlcach, które przygotowuje uczniów do seminarium duchownego. W pięknych słowach malował mi szczytne powołanie do stanu kapłańskiego, zapraszał do siebie, gdzie prowadziliśmy na ten temat długie rozmowy. Namowa księdza padła na grunt bardzo podatny. Prawdę mówiąc, moi rodzice, jak większość rodzin chłopskich, marzyli o tym aby któregoś z synów wyuczyć na księdza, zwłaszcza marzyła o tym matka. Ponieważ nauka w szkole mnie szła najlepiej, myśleli o mnie. Jeśli taki jest ród niewieści – powiedziałem sobie – to nie chcę mieć z nim nigdy do czynienia. Zostanę księdzem albo zakonnikiem. Powiedziałem o tym rodzicom. Ucieszyli się niezmiernie, nie tylko matka, ale i ojciec, tym bardziej, że zdawał sobie sprawę z tego, że nie będzie mógł się podjąć kosztów normalnego kształcenia mnie w mieście. Najstarszy brat po zdaniu tak zwanej małej matury i przejściu przez kursy melioracyjne, pracował przy budowie kolei. Siostra Janina po skończeniu Seminarium Nauczycielskiego pracowała w Pietkowie w białostockiem jako nauczycielka. Antoni uczęszczał w Warszawie na kursy techniczne i jednocześnie pracował. Ojciec był zadłużony, młyn wielkich dochodów nie przynosił. W takiej sytuacji ojciec chętnie przyjął propozycję księdza dziekana, aby oddać mnie do gimnazjum siedleckiego, które nosiło nazwę: „Wyższe Gimnazjum Biskupa Podlaskiego w Siedlcach, czyli Mniejsze Seminarium Duchowne imieniem Świętej Rodziny”. Ważne było to, że gimnazjum wprawdzie prywatne, ale było bardzo tanie. Za internat i za naukę płaciło się razem tylko 50 zł miesięcznie, bo kuria biskupia wspomagała szkołę pieniężnie. Ojca nie stać było nawet na te 50 zł miesięcznie, ale siostra Janina ofiarowała się ze swej skromnej pensji uiszczać tę opłatę za mnie w pierwszym przynajmniej roku, a potem się zobaczy. Tak więc decyzja została powzięta. Przeczytałem raz jeszcze swoją pierwszą w życiu powieść, pokiwałem głową i doszedłem do przekonania, że nagrody Nobla za nią nie dostanę. Nikomu jej nigdy nie pokazałem i przeznaczyłem na spalenie na ognisku rozpalonym w tym celu na wysepce, której już żadnej nazwy nie nadawałem. Po zakończeniu roku szkolnego w czerwcu 1928 roku pojechałem do Siedlec na egzamin. Kandydatów było dwóch na jedno miejsce, ale zostałem przyjęty. Przez wakacje sam pływałem łódką po stawie, brodziłem po bagnach, wspominałem zeszłoroczne towarzystwo Jaśki. W tych wędrówkach szukałem samotności, stroniłem od ludzi. Przemyśliwałem nad swoją przyszłością z pełnią postanowienia, że zostanę księdzem.”