Tak o próbie pomocy Żydom i o likwidacji obozu w Mrozach wspominał mieszkaniec Mrozów i żołnierz AK – Wiesław Romanowski pseudonim „Bończa”: „Kiedyś zdarzyło się, iż wraz z kilkoma harcerzami z Szarych Szeregów, otrzymaliśmy zadanie przekazania ważnej informacji i trzech granatów Żydom przetrzymywanym w obozie pracy w Mrozach. Było ich tam ok. 100, przeważnie rzemieślnicy w wieku 20-35 lat. W dzień rozładowywali wagony z węglem, a na noc byli zamykani w drewnianym baraku, którego pilnowało trzech Niemców. Żydzi nie mieli zaostrzonego rygoru. Wprawdzie plac wokół baraku był odrutowany, ale mogli swobodnie podchodzić do ogrodzenia, rozmawiać, brać paczki z żywnością od miejscowej ludności. Ponieważ wiedzieliśmy o planowanej przez Niemców likwidacji obozu, mieliśmy dla nich plan ucieczki. W pobliżu był las, a w nim łącznicy z miejscowej drużyny harcerskiej, którzy przetransportowaliby Żydów w bezpieczne miejsce. Tylko rzucić te granaty, które przywieźliśmy, w budkę wartowniczą i wyjść na wolność. Rozmawialiśmy z kilkoma więźniami. Żaden jednak nie zdecydował się na akcję zbrojną. Twierdzili, że nic im nie grozi, bo są rzemieślnikami, a więc potrzebni Niemcom i za kilka dni pojadą na wschód do pracy. Dwa dni później obóz otoczyli żandarmi. Na rogach placu ustawili karabiny maszynowe i wtedy więźniowie zrozumieli, że to koniec. Rzucili się tłumnie do bramy wyjściowej, taranując budkę wartowniczą. Wybiegli na stok w pobliżu stawów rybnych, kierując się w stronę lasu. Sytuacja była beznadziejna. Widoczni jak na dłoni nie byli trudnym celem dla ognia karabinów maszynowych. Tylko kilku przedarło się przez pierścień śmierci, dotarło do pobliskich zarośli, skąd trzech odnalezionych przetransportowaliśmy spółdzielczą ciężarówką w lasy sokołowskie.”