Po niedoszłym powstaniu z 1846 roku majątek Kuflew wyrokiem sądu wojennego został skonfiskowany. Był to największy powierzchniowo majątek w ówczesnym powiecie stanisławowskim. Dotychczasowy właściciel, czyli Weronika z Łąckich Dąbrowska, utraciła możliwość zarządzania majątkiem i pobierania z niego pożytków. Utraciła majątek, choć nie ponosiła winy, bo to nie ona, a jej mąż miał przewodzić niedoszłemu powstaniu. Ten drobny szczegół dla władz carskich nie miał żadnego znaczenia, bo od powstania listopadowego rząd Królestwa Polskiego podległy carowi szukał wszelkiej sposobności, aby ziemianom odbierać majątki, zwłaszcza tym, którzy w jakikolwiek sposób angażowali się w obronę ducha polskości. Konfiskata majątków miała jeszcze jeden, bardzo ważny cel. Władza carska chciała być jak Robin Hood – dobra i szlachetna – zabierać bogatym i dawać biednym. Chciała zabrać ziemie bogatym ziemianom, by rozdać ją w procesie uwłaszczenia biednym chłopom. (Pamiętajmy, że wiek XIX, to walka o przychylność chłopów, którzy powoli przestawali być niewolnikami i z którymi należało zacząć się liczyć.) I tak, tuż po skonfiskowaniu majątku Kuflew ruszyły procesy uwłaszczeniowe. Doszło do urządzenia wsi, wydzielenia osad, które dzisiaj nazwalibyśmy nieruchomościami, i do przekazania ich w ręce chłopów. W 1852 r. rozpoczęły się pomiary geodezyjne, na podstawie których w latach 1853-1854 sporządzono plan urządzania dóbr Kuflew i rozdzielono między włościan powstałe osady o powierzchni średnio po 30 morgów (ok. 17 ha). Osady były oddawane w wieczystą dzierżawę, oczywiście za odpłatnością. W wyniku prowadzonych po powstaniu styczniowym uwłaszczeń dzierżawy były zamieniane na własność. Tak powstały układy zabudowań wsi, które przetrwały do dzisiaj. W majątku Kuflew pozostały jedynie folwarki i tereny leśne.