Po I wojnie światowej Europa pogrążyła się w chaosie. Całkowicie załamał się stary porządek polityczny. Upadły trzy wielkie mocarstwa: Rosji, Austrii i Prus. W wyniku rewolucji do władzy dochodzili socjaliści. W Rosji stopniowo autorytarne rządy zaprowadzał Lenin wraz ze swoją frakcją polityczną, którą nazwał bolszewikami, czyli większością. Narzędziem walki stały się represje, które dotykały wszystkich przeciwników bolszewizmu. Wrogiem stała się kultura, religia a nawet nauka. Lenin w żadnej mierze nie chciał poprzestać na Rosji. Pragnął rewolucją bolszewicką zarazić całą zachodnią Europę. Na przeszkodzie do ogólnoeropejskiej rewolucji stanęła Polska – od 1918 r. niepodległy kraj. Choć początkowo bolszewickie hasła głosiły, że chcą republiki polskiej, to szybko okazało się, że jest jakieś ale. Republika Polska miała być całkowicie podległa Rosyjskiej Komunistycznej Partii.

Z bolszewickiego zagrożenia zdawał sobie sprawę Marszałek Józef Piłsudski. Po 123 latach niewoli nie można było ponownie utracić polskiej niepodległości. Tak doszło do wybuchu wojny polsko-bolszewickiej.

Pierwsze starcia miały miejsce 14 lutego 1919 r. pod Berezą Kartuską na Białorusi. W 1920 r. działania wojenne dramatycznie się rozszerzyły. Od stycznia 1920 r. nad brzegami Berezyny zaczęła formować się Armia Czerwona złożona z 700 000 żołnierzy. 10 marca dowództwo sowieckie wydało rozkaz wielkiej ofensywy na zachód pod wodzą Michaiła Tuchaczewskiego. Do czerwca 1920 r. udało się Piłsudskiemu skutecznie tłumić sowieckie zapędy. W czerwcu 1920 r. Pierwsza Armia Konna Budionnego przedarła się przez polską linię frontu. 4 lipca Tuchaczewski wyruszył znad Berezyny wołając: „Na zachód! Po trupie białej Polski wiedzie droga do światowego pożaru!”

W Polsce rozpoczęła się powszechna mobilizacja. Już na początku sierpnia pięć armii sowieckich zbliżało się do przedmieść Warszawy. 3 sierpnia na terenie powiatu mińskiego został wprowadzony stan wyjątkowy. Na naszym terenie bolszewicy pojawili się około 12 sierpnia. Nastąpiła ewakuacja urzędów. Rozpoczęła się sowiecka okupacja.

Zdobycie stolicy oznaczałoby wygraną wroga. Polskie dowództwo intensywnie poszukiwało  sposobu na pokonanie przeciwnika, który w oczach obserwatorów był silniejszy. Kluczem do sukcesu okazała się taktyka bitwy opracowana przez Generała Tadeusza Rozwadowskiego i Marszałka Józefa Piłsudskiego. Należało osłabić przeciwnika pod samą Warszawą a następnie okrążyć go i uderzyć od tyłu. W tym celu Piłsudski 6 sierpnia wydał rozkaz przegrupowania i zgromadzenia polskich sił nad rzeką Wieprz (okolice Dęblina).